Blauwe lucht…
Waarom is veranderen zo lastig? In de tijd van de goede voornemens wordt die vraag elk jaar weer actueel. En het lijkt wel of er dit jaar nog meer artikelen te lezen zijn waaruit blijkt dat we het toch niet gaan volhouden. Onze wilskrachtspier is namelijk wel te trainen, maar alleen gericht en met mate, lees ik. Dus vergeet het maar, die 12 kilo of die 4 keer per week sportschool. Dat lukte voor 1 januari niet en gaat ons nu ook niet lukken. Tja…. Er is wel een sprankje hoop. Heel gerichte en concrete doelen, niet te hoog gesteld en die te doen zijn. Dat gaat wel lukken. Pfff…
Veranderopdracht
Ik moet even grijnzen als ik denk aan mijn veranderopdracht van het afgelopen jaar. De trainingsafdeling van een humanitaire organisatie waar ik afgelopen jaar als consultant voor werkte, moest gaan veranderen. Een afdeling met een minderwaardigheidscomplex waar heel hard werd gewerkt, veel goed werk werd gedaan, maar hun werk en de afdeling was behoorlijk onzichtbaar voor de rest van de organisatie. Een uitvoerende trainingenafdeling moest groter leren denken: hoe zorgen we dat we echt in mensen gaan investeren en dus hoe krijgen we leren en ontwikkelen van mensen meer op de kaart? Kortom: hoe worden we een echte Learning & Development-afdeling, waar men niet omheen kan en wil?
Dat viel niet mee. Denken in belemmeringen en onmogelijkheden bleek makkelijker dan strategisch “blue sky thinking”. Want wat als het niet zou lukken, als we niet zouden krijgen wat we wilden, dan zou de teleurstelling zo groot zijn. En dan is het zekerder en prettiger om klein te denken, in kleine stappen. Dat voorkomt immers teleurstellingen.
Blue sky thinking
Dat hebben we uiteindelijk niet gedaan. De blauwe hemel is vastgelegd in een strategisch plan met grote doelen en kleinere stappen om die doelen te bereiken, dat wel. Maar al die doelen bij elkaar opgeteld waren toch behoorlijk ambitieus. En dat kostte tijd. Tijd om te wennen om groot te denken, denken in mogelijkheden in plaats van belemmeringen. En stap voor stap lukte dat en kwam er energie vrij. En die kwam helemaal vrij toen alle plannen door de directie warden geaccepteerd: ga het maar doen. Toen werd het spannend en eng en concreet. Maar ook leuk, insipirerend en energiegevend.
Dus ja: goede voornemens komen elk jaar weer terug. En ja, waarschijnlijk weet je dat je ze niet gaat halen. Maar er zit wel een wens onder, een verlangen. Over dat wat je echt wil en wilt zijn. En dus ook kunt worden, dat heb ik afgelopen jaar meegemaakt met het team dat ik door deze verandering heen mocht coachen. Blijf je richten op de blauwe lucht, hoe ver die ook weg lijkt!